21. please, don't leave me.

"Przepraszamy, że droga do nieba prowadzi przez piekło, by ktoś jęknął z rozkoszy ktoś musi klęknąć. Pisał już Szekspir o tym, nie wiedzą miernoty, to pociąg zwany pożądaniem, dla nich trainspotting"- Bisz

  

Nienawidzę walentynek. Najgorsze święto świata. Zakochani powinni pamiętać o swej miłości przez cały rok, a nie tylko w ten jeden dzień. Wierzcie mi, jest wiele takich par. Wiem, jestem dziwna, bo mam chłopaka, a jednak nie jaram się czternastym lutym. Wręcz przeciwnie miałam nadzieję, że wszyscy o tym zapomną. Niestety, jak co roku wszędzie wisiały serduszka i zdjęcia całujących bądź przytulających się ludzi. W internecie również jedynie teksty o walentynkach, jakby nagle wszystko inne przestało się liczyć. Rzygać mi się tym chciało. Tak, wiem, jestem taka nieromantyczna. xdd Pomińmy fakt, że ostatnio pisałam na polski list Romea do Julii i wcieliłam się w zakochanego do granic możliwości mężczyznę. xdd Nie zrozumcie mnie źle, ogółem uwielbiam romansidła i miłosne historyjki, ale nie lubię przesady, gdy nagle wszyscy o tym ględzą, jakby na ogół coś takiego jak miłość nie istniało. To denerwujące. Jak byłam malutka i chodziłam do przedszkola, zabrałam się za rysowanie laurek dla znajomych i całej rodziny. Tatuś obiecał, że mi pomoże, a potem wyszedł sobie z domku, poszedł chlać, sprowadził innych alkoholików, razem przeklinali, rzucali butelkami, a moje rysunki przemokły od łez...  Być może dlatego ten dzień mi się dobrze nie kojarzy. Miałam od samego początku złe przeczucia, ale, że wszystko potoczy się aż tak tragicznie - nie wiedziałam. Zaczęło się od tego, że dzień przed walentynkami pokłóciłam się ostro z Dominikiem. Otóż on jest... hm, inny. Boję się trochę o tym napisać na tym blogu, w końcu nietolerancja jest teraz taka popularna. Jeśli chcecie mogę wam powiedzieć, ale wolałabym nie tutaj. :) W naszym życiu pojawił się pewien osobnik, który postanowił odrobinę namieszać. Otóż niedaleko mojego domku znajduje się zespół szkół plastycznych, największe zbiorowisko patologii. Tak się składa, że znam stamtąd kilka osób. Piercing, niebieskie włosy, nietypowy styl (w końcu do niewielu dziewczyn krzyczą: pedał! ...)  i papieros w ustach - nie robią dobrego wrażenia. Ale cóż, wiecie już, że wasza Nave jest inną osóbką :3 i uwielbiam poznawać nowych ludzi, a tym bardziej takich, którzy choć w minimalnym stopniu wyróżniają się w tłumu. Co z tego, że nie żyjemy w tych samych światach? Trzeba poszerzać swoje horyzonty i zapoznawać się z cudzymi umysłami. Jednak nadal nie popieram palenia, a dymu papierosowego nienawidzę i nie jestem w stanie go wdychać, muszę odejść co

najmniej kilka metrów. No i poznałam pewnego kolejnego Dominika (no ile ich jest xd), szesnastoletniego (baardzoo często kręcę się ze starszymi, nie wiem, czemu ;___;) homoseksualistę. Nieważne, że znaliśmy się zaledwie tydzień, on już znalazł sobie miejsce w naszym życiu i nie miał zamiaru go opuszczać. Okey, wszystko zniosę, ale niepotrzebnie zaczął interesować się moim związkiem. Wypowiedział wiele słów, których nigdy nie powinien wypowiadać, mieszając mojemu Dominikowi w głowie oraz doprowadzając go do nieciekawego stanu i wyrzutów sumienia. Szczegóły zachowam dla siebie. Najważniejsze jest to, że po wielu kłótniach, wylądowaliśmy prawie na samym dnie. Nagle zniknął sens tego, co nas łączyło. Każda spędzona razem chwila straciła swą wartość. Narastały tylko złość, zniechęcenie... Miałam ochotę śmiać się ze swojej głupoty, że wierzyłam w jego piękne słowa, że liczyłam na coś innego. Przecież zawsze tak to się kończy. Związki w gimnazjum. Takie dorosłe, takie prawdziwe. (y) Myślałam, że byłam tylko zaślepiona, niczym niedojrzała idiotka. No i stało się. Po całej nieprzespanej nocy, nazajutrz, czternastego lutego, w święto zakochanych - rozstaliśmy się. W taki beznadziejny sposób, ale oboje nie widzieliśmy innego wyjścia (WTF). Gdyby tylko Dominik z plastyka trzymał się z daleka od naszych spraw, wszystko byłoby w porządku. Ale z drugiej strony, uważam, że to była dobra próba, która mi wiele pokazała. Wszystko działo się w szkole, niestety, nie mogliśmy wytrwać do końca lekcji i musieliśmy załatwić sprawę jak najszybciej. W dodatku sprawdzian z polskiego, kartkówka z chemii i parę innych przyjemności... Nie potrafiłam się skupić. Przestaliśmy się do siebie odzywać. To było bardzo dziwne uczucie. W końcu już od pół roku codziennie się razem śmialiśmy, wygłupialiśmy, gadaliśmy godzinami na bezsensowne tematy. Tak bardzo mi tego brakowało, było tak pusto, nijako... Zresztą nie tylko ja tak miałam. Od Dominika odwróciło się naprawdę wiele osób. Nawet Ewa, jego sąsiadka i zarazem najlepsza przyjaciółka - nie potrafiła być przy nim, po tym, co zrobił. Serce rozrywało mi się na milion kawałków, gdy ukradkiem na niego zerkałam. Leżał głową na ławce, nic nie notował, nie słuchał nauczyciela, nie podnosił wzroku, miałam wrażenie, że zaraz się rozpłacze. No i po co to było? W nerwach robi się wiele niepotrzebnych rzeczy. Prawda, Dominik

(mój xd) zachował się bardzo źle, strasznie mnie zranił, wiele osób na moim miejscu nie potrafiłoby mu wybaczyć, a jednak... nie umiałam się na niego gniewać. Strach przed jego całkowitą utratą był silniejszy od złości. W ramach lekcji Wychowania Do Życia W Rodzinie wyszliśmy do pobliskiej biblioteki, gdzie obejrzeliśmy pewną symulację. Ukazany na niej wypadek samochodowy sprawił, że boję się przechodzić przez ulicę. ;-; W tle leciała piękna piosenka, My Immortal Evanescence. Pobudziła mnie do myślenia. Nawet nie zdałam sobie sprawy, kiedy po moim policzkach zaczęły płynąć łzy. Wzruszyła mnie symulacja, ale nie do tego stopnia. Nie chciałam znaleźć się w sytuacji dziewczyny z piosenki, nie chciałam ponownie zgubić sensu życia. Pragnęłam tylko znów przy nim być. Byłam w stanie wszystko mu wybaczyć! Każdy błąd, każdą niewłaściwą decyzję, każde złe posunięcie! Gdyby tylko chciał... :( Opuściliśmy bibliotekę. Na zewnątrz nasze spojrzenia się spotkały. Przypomniałam sobie wszystkie rozmowy, wygłupy, pocałunki. Wreszcie to doceniłam. Tylko czemu potrzebowałam czegoś takiego?!  Przyspieszyłam kroku i szarpnęłam go delikatnie za kurtkę, a gdy się odwrócił, drżącym głosem spytałam, czy zechce ze mną wrócić. Był w mocnym szoku, ale odpowiedział, że bardzo. Podziękowałam i miałam zamiar wrócić na koniec, ale złapał mnie za rękaw i przyciągnął do siebie. Zapytał się, czemu z nim rozmawiam. Stwierdził, że na moim miejscu nigdy by się do siebie więcej nie odezwał. Przepraszał mnie wiele razy, tłumaczył się, a ja milczałam i go słuchałam, analizując każde słowo. Miło, że zrozumiał swój błąd, ale nie zależało mu za bardzo na tym, by to naprawić... To bolało najbardziej. Gdy to sobie uświadomiłam, wybuchłam płaczem, tak jak nigdy. Nie panowałam nad sobą. Cóż, ja na ogół baardzo często płaczę. Często nie daję po sobie tego poznać, ukrywam się, nie lubię tego robić przy ludziach, udaję. Ale wtedy

miałam to gdzieś. Dominik powiedział, że w moich oczach kryje się tyle bólu... To prawda. Całą duszę można ujrzeć w oczach, jeśli nie jest się ślepym. :) Powiedział również, że widząc moje łzy, cierpi dużo bardziej ode mnie, choć mogę mu w to nie uwierzyć... No i mówiąc szczerze - nie uwierzyłam. Odnosiłam wrażenie, że jego uczucie nigdy nie istniało, że jestem mu obojętna. Najpierw ja odprowadziłam jego, on zostawił w domu plecak i chciał mnie odwieźć do domu, zawsze tak robiliśmy. Ale ja cały czas płakałam i płakałam, i płakałam... Nie chciałam, by widział mnie w takim stanie. Zapewniłam mu, że dam sobie radę i poprosiłam go, by wrócił do środka, a ja pojadę sama. Zgodził się, a ja zrobiłam kilka kroków przed siebie, rzuciłam plecak, telefon (97943275832 nowych rys (y))  i usiadłam na schodach przy dekompresji. Siedziałam tam przez dwie godziny, dopóki nie skończyły mi się łzy. W między czasie pewien facet nawet wypytywał się, czy coś mi się stało i czy ma po kogoś zadzwonić. Wymarzłam strasznie, ale nie miałam, co ze sobą zrobić. Wrócić do domu? Haha, dobry żart. Tam nic dobrego nigdy mnie nie zastało. Wolałabym nawet spędzić całą noc na dworze, niż pokazać się rodzicom w takim stanie. W pewnym momencie natchnęło mnie i zadzwoniłam po Pepe. Nie minęło pół godziny, już była przy mnie. Ona również cierpiała. Dominik był jej świetnym przyjacielem, tęskniła za nim strasznie, a jednak nie potrafiła z nim normalnie rozmawiać, miała mu wiele za złe. Siedziałyśmy tam jakąś kolejną godzinę, dopóki Ewa, sąsiadka Dominika nie zobaczyła nas z okna i nie zaprosiła do siebie. Wpadłam tam na chwilę, aby się ogrzać i zjeść kanapkę. xdd Później wraz z Pepe wróciłyśmy do domu. Miałam ochotę zamknąć się w pokoju i już nigdy więcej z niego nie wychodzić. Żyletka znów poszła  w ruch. Starałam się z tym walczyć. Nie miałam zamiaru kolejny raz się pogrążać. Dziewczyny za wszelką cenę usiłowały wyciągnąć mnie do pobliskiego McDonalda. Postanowiłam ogarnąć się i zatamowałam krew, przykleiłam kilka plastrów, zmieniłam ubranie, nałożyłam na twarz sztuczny uśmiech. Wyglądałam tak jak zwykle. Jestem mistrzem w skrywaniu emocji. Dobra ze mnie aktorka. Gdy tak siedziałyśmy sobie w Mc, ok. 19:00 napisał do mnie Dominik z pytaniem, jak się trzymam. Pepe kazała mu przekazać, że jest idiotą, debilem, cwelem, ale go

kocha. Odpisał, że on też nas wszystkich bardzo kocha. Chwilę po tym musiałam już iść do domu. Nie miałam siły na więcej. Ok. 21:00 zadzwoniła do mnie najpierw Ewa, a potem Dominik. Oboje opowiedzieli mi pewną sytuację. Cała obstawa, wszyscy przyjaciele, których Dominik stracił przez swoją decyzję, przyszli do niego i wygarnęli mu, powiedzieli wszystko, co myślą, dodając, że on może zmienić obecną sytuację, jeśli tylko zechce. To zależy od niego. Dominik stwierdził, że postara się choć odrobinę to naprawić. Można powiedzieć, że się pogodzili. Mnie tam nie było. Tak oto spędziłam walentynki. </3 Następnego dnia rano napisał, że mu się śniłam, i że był to najstraszniejszy koszmar w jego życiu. Nie pytałam o szczegóły, w ogóle tak właściwie mu nie odpisywałam, nie miałam na to sił, chęci, ale on nie dawał za wygraną. Pisał, że bardzo mnie kocha, że nigdy nie przestał, że żałuje, że gdyby mógł cofnąć czas o jeden dzień - nic takiego, by się nie zdarzyło. Uświadomiłem sobie, jak bardzo cię kocham, dopiero wtedy, gdy cię straciłem. Nie chciało mi się wierzyć w jego słowa.  Marzyłam o tym, by mówił prawdę, ale bardzo ograniczyło się moje zaufanie, miałam wrażenie, że nieustannie kłamie. Dopiero wieczorem, ok. 19:30, gdy byłam na spacerze z Wudzią i Pepe, zadzwoniłyśmy do niego. Kłóciłyśmy się, czy mówi się podgłaszać czy podgłaśniać. xdd Dominik to taki nasz pan polonista, nawet pisze własną książkę, ogółem zna się na tym. Zamiast wyrażenia swojej opinii, powiedział tylko cicho, że chce się z nami zobaczyć... Wudzia już poszła, a ja z Pepe ruszyłyśmy w kierunku jego mieszkania. Czekałyśmy przed klatką, gdy nagle w środku kogoś zobaczyłyśmy. Czarna czapka, jasna grzywka, blizny na twarzy, arafatka... Był to na stówę Dominik z plastyka. Poznałam go w chwili, gdy podświetlił sobie twarz telefonem. Spojrzeliśmy sobie w oczy, a zaraz potem schował się w ciemnościach i nie wychodził, dopóki nie odsunęłyśmy się od klatki. Okazało się, że "mój" Dominik był u wujka, czyli dwa bloki dalej. Gdy tylko się zobaczyliśmy... Rzuciliśmy się na siebie. Mimo wszystko, nie umieliśmy bez siebie żyć. Po dłuższej chwili ściskania się, ogarnęliśmy się i zaczęliśmy rozmawiać. Powiedziałyśmy mu o tym, kogo zobaczyłyśmy w jego klatce. Stwierdził, że nie zdziwiłby się, jakby to była prawda, bo widzieli się dzisiaj i... zerwał z nim wszelkie kontakty. Zamurowało mnie, gdy to usłyszałam.

Wydusiłam z siebie tylko: Dlaczego? W odpowiedzi usłyszałam: Dla ciebie. Odprowadzili mnie do domu (Nave boi się ciemności i zawsze wszystkich zmusza, by ją odprowadzali pod same drzwi xdd) i wtedy miała miejsce pewna niekomfortowa sytuacja. Otóż codziennie witałam się z Dominikiem buziakiem w usta. Tym razem tylko delikatnie w policzek, jak to robiłam z innymi. To było bardzo dziwne uczucie. Gdy odsunęliśmy się od siebie, Domnik zrobił krok do przodu i wyciągnął ręce, ale zaraz po tym się odsunął i mnie przeprosił. Pokręciłam tylko głową, przysunęłam się i przytuliłam go. Później ujął delikatnie moją dłoń i chciał coś powiedzieć, ale nie był w stanie wydusić z siebie żadnego słowa, więc ja powiedziałam: Strasznie dziwnie mi jest się tak z tobą żegnać. Wybacz, jeszcze się nie odzwyczaiłam. Uśmiechnął się i odpowiedział: Nie odzwyczajaj się. Od niczego się nie odzwyczajaj. Nazajutrz również się spotkaliśmy, oczywiście o tej samej porze, bo ja przeważnie się kręcę po moich niebezpiecznych okolicach po nocy. xdd #Le#Mondra#Ja Staraliśmy się zachowywać jak zwykle. Nadal byłam przy nim odrobinę skrępowana, ale co się dziwić? W szkole zostaliśmy zmuszeni do siedzenia razem na fizyce, ponieważ wszystkie inne miejsca zostały już zajęte (co lekcja dwie osoby muszą siadać na samym końcu sali, gdzie kompletnie nic nie widać ;-;). Kózka, dobra znajoma z klasy, gdy widzi, że ktoś ma zły humor - wysyła do niego pewne karteczki, tzw. przepisy na uśmiech. Zrobiła ich tym razem kilkanaście i kazała mi losować. Rozwinęłam ją razem z Dominikiem, bo był ciekawy, co jest na niej napisane. Na co trafiłam? Jesteśmy dla siebie stworzeni. ♥ Tak samo na kapselku od tymbarka widniał napis: Kocham cię!, zaś na kapselku z aplikacji na Androida: Powiedz, że kochasz! Następnego dnia znów usiedliśmy razem na fizyce, ale tym razem z własnej woli. Dominik cały dzień snuł się po szkole niczym zombie, więc zaczęłam wypytywać się o powód smutku. Długo nie chciał mi powiedzieć, aż wreszcie oznajmił, że wyjawi mi go wtedy, gdy sama powiem, co mnie trapi. Po chwili namysłu przystałam na to. Napisałam mu na książce delikatnie ołówkiem krótkie słówko: TĘSKNIĘ. Odpowiedział, że on też, że to jest główny powód jego wszystkich zmartwień... Mówił, że wspominając nasze wspólne spotkania, serce mu się rozrywa, że chciałby do tego wrócić za wszelką cenę. Oboje uzgodniliśmy, że musimy porozmawiać. Oczywiście po szkole 8579378397534 osób coś od nas chciało. Gdy wreszcie znaleźliśmy się tylko we dwoje... Sama nie wiem, niezwykle szybko to się potoczyło. Wyrzuciłam z siebie wszystko. Wyjaśniłam, jak się czuję. A kiedy rozmawialiśmy o swoim związku na przystanku i przytulaliśmy się, palnęłam, że ja też chcę do tego wrócić. Dominik: Ale? Ja: Nie ma żadnego "ale". :) Odwiózł mnie, a potem kilka godzin spędziliśmy jeszcze na mojej klatce przy grzejniczku (nie wiem, co jest w tym miejscu tak interesującego, ale często tam siedzimy xdd) W pewnym momencie Dominik spytał się, czy pamiętam, jak kiedyś, baardzo dawno temu, jeszcze zanim byliśmy razem, zapytałam, czy obrazi się, jak go przytulę. Pokiwałam głową na znak, że pamiętam. A obrazisz się jak zrobię coś innego? Reszty możecie się domyślić. Tak oto wróciliśmy do siebie. :) Większość moich znajomych uważa, że źle zrobiłam, ale co ja mam na to poradzić, że go kocham? Bardzo, bardzo mocno. Może i się na tym przejadę. No trudno. Warto ryzykować. Dla niego mogę się poświęcić. Jak to mi się ładnie zrymowało w liście Romea do Julii: Oddaję w twe ręce mą duszę i serce. 

"Ziomuś, nie musisz mówić mi, że tu nie jest lekko. Prawda, że droga do nieba prowadzi przez piekło, ale przejdziesz przez nie jak nie sprzedasz się za pięć złotych. Gdzie jadą inni nie patrz nigdy – jebać trainspotting." - Bisz 

Nie mam anemii. Lekarz oczywiście musiał naopowiadać mojej mamie, że moje problemy ze zdrowiem są kolejnymi objawami depresji. :)) Niedługo wyląduje w psychiatryku. Coraz częściej miewam ataki. Ludzie uważają, że jestem psychopatką. Brak mi sił. Nawet nie ćwiczyłam na wuefie od kilku miesięcy. Ledwo wchodzę po schodach. Nie panuję nad sobą. Zamykam się w łazience, gdzie wyżywam się na wszystkim, nawet na sobie, a potem tego nie pamiętam. Wariuję coraz bardziej. . Nyuu! Boję się. :c