19. it's you, silly.

 "Oni patrzą lecz nie widza, z twojej radości szydzą, przychodzą, kiedy są w potrzebie..." - Kamil Bednarek

Mniej więcej trzeciego dnia szkoły otrzymałam informację od wychowawcy, że trafiłam do grupy zaawansowanej z języka angielskiego. Byłam trochę w szoku, nigdy nie uważałam się za jakąś wybitnie dobrą z tego przedmiotu, nie miałam pojęcia jakim cudem uzyskałam tyle punktów. Większość uczniów na moim miejscu ucieszyłaby się, ja jednak zareagowałam inaczej. Strasznie się bałam. Dopiero zaczynałam naukę w gimnazjum, w swojej grupie nie znałam kompletnie nikogo, a nie chciałam powtórki z rozrywki z podstawówki (gdy przez dziwny strach przed obcymi osobami stałam się szarą myszką bez osobowości). Wiedziałam, że powinnam się tym kompletnie nie przejmować, bo to błahostka, a jednak nie umiałam. Pierwszą osobną lekcją była informatyka. Chwilkę się na nią spóźniłam (nawet jeszcze teraz gubię się w tej szkole ;-;), więc zwróciłam na siebie uwagę klasy i nauczyciela. Przez te moje spóźnienia zostałam później ochrzczona "skarbeńkiem", ale to już inna historia. Zajęłam miejsce obok Mateusza, którego teraz mam w zwyczaju nazywać Lamą. Wtedy mi się spodobał i miałam nadzieję, że lepiej go poznam. Lama z zaciekawieniem słuchał nauczyciela, chłonął każde słowo, odrobinę mnie to znudziło. Tak, wiem, wiem, powinnam uważać, ale nigdy nie byłam grzeczną dziewczynką, przykro mi. Odwróciłam się. Po drugiej stronie siedział on. Dominik, wyższy ode mnie, blond grzywka, zielonkawe tęczówki. Uśmiechnął się do mnie. Gdybym nie miała fioła na punkcie oczu (potrafię z nich wiele odczytać... to dziwne, ale naprawdę tak jest), uznałabym, że to normalne. Jego wzrok był taki... smutny. Jakby naprawdę wiele wycierpiał, przez wiele przeszedł i siedział tutaj tylko dlatego, że musi. Uśmiechał się, będąc załamanym. Zupełnie tak jak ja. Od razu zapragnęłam go poznać. Choć wcześniej mało mnie interesował, ba!, nawet trochę mnie odpychał (nawet uznałam, że lubi się podlizywać xd), tak nagle stał się głównym tematem moich myśli. Nie, nie spodobał mi się. Byłam po prostu ciekawa. Lubię innych ludzi. Sama jestem inna. Zdaję sobie sprawę z tego, że wiele osób tak myśli, ale słyszałam od niejednego znajomego, że różnię się od przeciętnego człowieka. Nienawidzę tego "szarego tłumu", gdzie każdy wygląda tak samo, mówi to samo, a nawet myśli to samo, gdzie wszyscy mają identyczne zdania i gnębią tych, którzy nie spełniają ich standardów. Dlatego od zawsze zwracam uwagę jedynie na tych, którzy czymś się wyróżniają. Gdy tak próbowałam odczytać nieco więcej z jego nietypowych oczu, nauczyciel informatyki zaczął sypać żartami z podtekstami seksualnymi. Zaczęliśmy się oboje śmiać (wybaczcie, taki wiek xd), nie odwracając od siebie wzroku. Nawet nie pamiętam, kiedy rozpoczęła się rozmowa. Tak wyszło, po prostu. Najpierw o nauczycielu, a potem o wszystkim. Nawet po dzwonku, kiedy mogłam udać się do koleżanek z podstawówki, ja zostałam z Dominikiem. Do końca dnia trzymaliśmy się razem. Dogadywaliśmy się świetnie, nie wiedząc o sobie nic i znając się zaledwie niecałą godzinę. To było niesamowicie dziwne uczucie. Choć przyjemne. Tak jakby wreszcie znalazła kogoś, kto mnie zrozumie. 

Tak poznałam mojego chłopaka.

Nie zakochałam się w nim od razu, broń Boże. Jego nazwisko już na samym początku wrzuciłam do szuflady z napisem: "Przyjaciele" i nie miałam zamiaru jej nigdy stamtąd wyjmować. Moją uwagę przykuł inny chłopak, Daniel. Mogłabym o nim pisać i pisać, ale nie warto. To złe wspomnienia. Zamknięty rozdział. Natomiast z Dominikiem było inaczej. Inaczej niż z pozostałymi chłopcami. Inaczej niż z kimkolwiek. Wiedział o mnie wszystko, choć nigdy nic mu nie powiedziałam. Nierealne? Tak myślałam, dopóki go nie poznałam. Gdy pytano się mnie o rany na rękach, odpowiadałam, że kot mnie podrapał. Wszyscy zapominali wtedy, nawet ci, którzy odwiedzali mnie wielokrotnie, że nie mam kota. Czasem mówiłam też, że się wywróciłam. Śmiali się ze mnie, że ja to jestem do wszystkiego zdolna. Zapominali, że od upadku nie mogą powstać rany tego typu. Może po prostu chcieli zapomnieć. Nie miałam im tego za złe, nawet cieszyłam się, że nie muszę się tłumaczyć.  Ponownie zamknęłam się w sobie. Każdej nocy siedziałam w łazience i płakałam, tnąc nadgarstki, brzuch oraz

uda. Krew spływała strumieniami po moim ciele, a ja wijąc się z bólu, choć na moment mogłam zapomnieć o problemach. To nie było najlepsze wyjście, ale cóż, próbowałam wszystkiego i tylko to pomagało mi choć w niewielkim stopniu. Przez jakiś czas. Potem zwykła żyletka przestała mi wystarczać. Nikt mnie nie rozumiał. Jesteś wariatką! Wyolbrzymiasz! Idiotko, opanuj się, bo nie będziesz miała nikogo! Ale ja już nie miałam nikogo. Podobno rodzice zawsze cię wysłuchają, postarają się pomóc, tak? No nie w tym przypadku. Tym razem to wszystko zaczęło się przez nich. Jesteś pomyłką, powinnaś umrzeć! Nie mogę na ciebie patrzeć, jesteś obrzydliwa! Chciałam śliczną, mądrą córeczkę... Czemu Bóg mnie ukarał takim dzieckiem?! Gdy słyszy się to codziennie od ludzi, których kocha się najbardziej na świecie, w pewnym momencie przybiera się podobny tok myślenia. Ciężko żyć pod jednym dachem ze schizofrenikiem i alkoholikiem w jednym oraz jego żoną, wymęczoną przez życie, która lubi wyżywać się na innych. Pech chciał, że padło na mnie. Przez czternaście lat wysłuchiwałam obelg, nabywałam siniaki, milczałam. Gdy mój ukochany tatuś rzucił się na mnie z nożem, mając zamiar wbić go głęboko w moje zranione serduszko, troszkę przestałam dawać sobie radę. W dodatku szkoła. Problemy z ocenami, rówieśnikami, fałszywe przyjaźnie, zauroczenia, nieodwzajemnione miłości. I nienawiść. Nienawiść do samej siebie. Nie wytrzymałam. Popadłam w depresję. Nikt nic nie widział. Nikt nie podał mi pomocnej dłoni. Tylko on. 

Dominik był świadkiem mojego "ataku". Tak nazywam sytuacje, w których nie umiem nad sobą panować i dzieją się różne rzeczy. Wolicie nie wiedzieć jakie, wierzcie mi, uznalibyście mnie za psychopatkę i czym prędzej odwieźli do psychiatryka w kaftanie. :) Nie wytrzymałam wtedy i powiedziałam mu odrobinę za dużo. Odparł, że wie. Wiedział od początku. Odkąd mnie ujrzał. Zawiadomił mnie jeszcze o kilku innych rzeczach, które wie. Wszystko było prawdą. Jak on to zrobił? Większość ludzi patrzy, ale nie widzi. On patrzył i widział. Zauważył moje cierpienie. Podał mi dłoń. Zaoferował pomoc. Zdawał sobie sprawę z tego, że za wiele nie jest w stanie zdziałać, ale stwierdził, że bardzo mu na mnie zależy i zrobi wszystko, co w jego mocy. Byłam w szoku. Nie zgodziłam się od razu. Nawet trochę się od niego odsunęłam. Nie chciałam, by ktokolwiek miał do czynienia z kimś tak pokręconym jak ja. Chciałam go przed sobą chronić. W mojej głowie siedzą chore myśli, potrafię tylko ranić, bliska znajomość ze mną niesie za sobą wiele przykrych doświadczeń. Nie pozwolił mi. A ja nie umiałam na długo go zostawić. 
Zakochałam się. Nie wiem, kiedy. Baardzo dłuugo wmawiałam sobie, że nic do niego nie czuję, że to tylko przyjaciel. Nawet, gdy serce biło mi jak oszalałe, gdy widziałam jego twarz, wbijałam do głowy sobie, że to nic, że przejdzie. Nie przeszło. Przerodziło się w wyjątkowe uczucie, którego nigdy przedtem nie zaznałam. Tak, wiem, mam zaledwie niecałe czternaście lat, jeszcze nic nie wiem o miłości. Po prostu znalazłam swój sens życia. TYLKO dla niego wstawałam z łóżka, myłam zęby i szłam do szkoły. Gdyby nie on, gdyby mnie nie pilnował, zabiłabym się. Próbowałam już tego. Zabrakło mi odwagi, bo nie wiedziałam, co czeka mnie po drugiej stronie. O ile naprawdę coś tam jest. Ale byłam blisko. Cholernie blisko. Przepis na śmierć jest bardzo prosty. Gorzej z przepisem na życie.
Niestety, nasłuchałam się kiedyś o osobach, które podobają się Dominikowi i byłam śmiertelnie (hah)

przekonana, że nie odwzajemnia on mojego uczucia. W końcu jak można zakochać się w niedoszłej samobójczyni? 8 grudnia wszystko się zmieniło. Choć na zewnątrz wiał mocny wiatr i było zimniej niż zazwyczaj, w moim sercu czułam przyjemne ciepło. Wieczorem wyznał mi miłość. W jaki sposób? To ty, głuptasie. Zachowam to może dla siebie. Poprosiłam go o spotkanie następnego dnia. Musieliśmy wszystko wyjaśnić. Nie wierzyłam w to. Myślałam, że to głupi żart. Może lituje się nade mną? Boi się, że odbiorę sobie życie? Nie chciałam by robił cokolwiek wbrew jego woli. Nie robił. Pokochał mnie. Nadal uważam, że to niemożliwe, że to sen i zaraz się obudzę. Gdy leżymy sobie u niego w domu na łóżku przytuleni, mam ochotę żyć. Dla niego. Jest moim sensem istnienia. A ja jestem sensem jego istnienia. Dziękuję Bogu, że mi cię zesłał. On też miał wiele problemów, też próbował różnych metod i też o mało co się nie załamał. Ratujemy siebie nawzajem. Powolutku, ale wierzę, że stanę na nogi. Muszę. Tym razem nie ma innego wyjścia. Nadal miewam "ataki", nadal często nie mogę spać w nocy i mam ochotę sięgnąć po coś ostrego. Z tego nie jest tak łatwo się "wyleczyć". Lubię powtarzać, że dla chcącego nic trudnego, więc pora nadać sens tym słowom i postarać się. 
Mówcie, co chcecie, myślcie, co chcecie. Wiem, że go kocham. Bardzo mocno kocham. I nie przestanę tak łatwo. Bo bez niego, jestem tu niepotrzebna. On mnie uzupełnia. Podniosę się niedługo. Zobaczycie. :) 
Postanowiłam powrócić na bloga. Ogółem mam zamiar znów rozwijać zainteresowania. Nie mogę przeznaczać czasu na zbędne myślenie o niepotrzebnych rzeczach i dołowanie się. Mam nadzieję, że tym razem zostanę tu na dłużej. Pamięta mnie ktoś jeszcze? Byłoby miło, nie ukrywam. :3
"You're nobody 'til somebody loves you. It's hard times when nobody wants you. Fill up my cup, don't ever stop coming. Get up on top, we'll make it pop, honey" - James Arthur