17. need help.

Bałam się. Tak strasznie się bałam. Bałam się ludzi, którzy mnie otaczają. Bałam się sytuacji, w których się znajdywałam. Bałam się wychodzić z domu. Bałam się do niego wracać. Nie wiedziałam, kim jestem. Nie wiedziałam, czego od siebie oczekiwać. Nie znałam sensu mojego istnienia. Gdy budziłam się rano, nie miałam pojęcia co mnie czeka i to mnie przerastało. Miałam ochotę nigdy nie wychodzić z łóżka. Niestety, do ogarnięcia się zmuszała mnie szkoła. Wychodziłam tylko po to, by jak najszybciej wrócić. Unikałam kontaktu ze znajomymi. Nie umiałam się przy nich zachować. Martwiłam się, że powiem coś nietaktownego i wyśmieją mnie, zaczną wytykać palcami. Jeśli siedziałam cichutko, nikt nie zwracał na mnie uwagi. To bolało. Cholernie bolało. Ale cóż poradzić? Wolałam po prostu zamknąć się w swoich czterech ścianach, odpalić nowy odcinek anime i nie myśleć o tym. Żyć w nadziei, że samo się niedługo ułoży. 

Pewnego dnia, nie pamiętam dokładnie kiedy to było, wybrałam się na orlik. Wszyscy, których znałam zbierali się tam i przesiadywali godzinami. Pomyślałam, że może nie będzie tak źle, że może uda mi się z kimś nawiązać więź. Myliłam się. Wszyscy wkoło wygłupiali się, śmiali, gadali jak najęci, a ja... ja nie mogłam. Odebrało mi mowę. Siedziałam z boku, przyglądając się im. Świetnie się dogadywali. Nie odtrącali mnie. Mogłam się dołączyć. Ale przyspieszone bicie serca zagłuszało wszelkie pozytywne myśli, które rodziły się w głowie. Kiedy wszyscy podnieśli się z ziemi i zaczęli wygłupy z piłką, poczułam, że to już czas. Wyszłam z boiska. Płakałam z bezsilności. Choć bardzo chciałam, marzyłam o tym, by bawić się razem z nimi, ciało odmawiało mi posłuszeństwa. Nie byłam w stanie dłużej przyglądać się ich roześmianym twarzom, wolałam powrócić do swojego nudnego, szarego życia, którego nie cierpiałam. Myślałam, że gorzej być nie może. 

A teraz? Teraz wszystko się zmieniło. Teraz kocham moje życie, takim jakim jest. Wiem, że nie zawsze będzie kolorowo, wiem, że czeka mnie jeszcze wiele krętych dróg, ale wierzę, że koniec końców - uda się. Wiem, kim jestem, wiem, że mam swoje wady, zalety i w pełni je akceptuje. A co najważniejsze - wiem, czyja to zasługa. Dwóch niepozornych ludzi. 

W drugiej klasie szkoły podstawowej doszła do nas Oliwia, dziewczyna, która mieszkała kilka lat w Irlandii. Jej

znakiem rozpoznawczym były bardzo długie brązowe włosy, zawsze związane w wysokiego kucyka. Nie robiła na mnie szczególnego wrażenia. Zaprzyjaźniła się z Olą. Jeśli dobrze pamiętam, nie zamieniłyśmy ze sobą ani jednego słowa. Dla mnie Oliwia po prostu nie istniała. W trzeciej klasie wyjechała znów do taty, do Irlandii. W czwartej wróciła do nas. I co się okazało? Ola miała ją głęboko, zaczęła traktować ją jak powietrze, jakby miała pretensje o to, że wyjechała. Wszyscy zdążyli już zapomnieć o Oliwce, nawiązać nowe przyjaźnie. Wtedy zrobiła mi się jej żal. Zobaczyłam w niej siebie. Miała ten sam wzrok, wzrok ofiary podłej dolegliwości - samotności w tłumie. "Przygarnęłam ją." Zaczęło się niewinnie. Z grzeczności zagadałam. Nie pamiętam nawet tematu rozmowy. Pamiętam jedynie uśmiech, który wymalował się na jej ślicznej mordeczce, gdy podeszłam z dobrymi zamiarami. Szybko znalazłyśmy wspólny język, którego inni wokół nie rozumieli. Okazało się, że wiele nas łączy. Ufałyśmy sobie. Każdego dnia zbliżałyśmy się do siebie coraz bardziej.  Więc nie mogłyśmy tego tak zostawić. Zostałyśmy przyjaciółkami. Wiecie, co było najlepsze? Oliwia nie miała tego samego problemu, co ja. Nie bała się. Umiała zabierać głos, zdobywać znajomości. Szybko stała się... "gwiazdą." Wszyscy ją "kochali." Mogła zadawać się z każdym, ale wolała mnie. Głupią szarą myszkę. Za to ją pokochałam. Nazwałam członkiem swojej rodziny - siostrą. Miałam kogoś, do kogo mogłam się odezwać, komu mogłam się wyżalić, wypłakać. Kogoś, kto czekał specjalnie na mnie pod blokiem, kogoś kto specjalnie dla mnie poświęcał swój cenny czas...
Oto mój pierwszy wybawiciel. Kto jest tym drugim niepozornym człowiekiem? Pewien chłopak. Na imię ma Mateusz. Jest w moim wieku. Chodziliśmy razem do szkoły, ja do 6B, on do 6A. Wygląda jak dzieciak. Chudy niczym anorektyk (pamiętajcie, że ja lubię przesadzać! xD). Ogromny fan Nirvany i Micheala Jacksona. Lubi tańczyć i grać w koszykówkę. Straszny zazdrośnik (nie zazdrości ciuchów, drogich gadżetów, a np. tego, że spędziłam czas z kimś innym niż z nim). W ułożonych włosach widziałam go tylko raz i wyglądał jak przemoczony piesek. xD Ogółem swoją urodą przypomina mi pieska. ;___; Miewa czasem chamskie żarty, o które kilka razy byśmy się pokłócili. Na szczęście nie znosi tej cechy w sobie i od razu przeprasza, jeśli kogoś przypadkiem urazi.  Pechowiec. Ma niesamowicie optymistyczne podejście. Zboczeniec. Do Otaku jeszcze mu daleko, ale anime oglądać uwielbia. Gada jak najęty. A przede wszystkim - szczery. Nie zadaje się z ludźmi, do których paja nienawiścią, nie znosi dwulicowości, bardzo ważne dla niego jest oddanie się w przyjaźni. A ja jestem taką farciarą, że jego przyjaciółką zwać mogę się spokojnie. Ba! Nawet jedną z tych najlepszych!

Stwierdziliśmy to bardzo niedawno, ale blisko jesteśmy już od dłuższego czasu. A jak to się zaczęło? Wszystko wiąże się z tym, że byłam kiedyś taką chorobliwie nieśmiałą idiotką. Mateusz spodobał mi się od razu, już gdy pierwszy raz go zobaczyłam wydawał mi się nieziemsko przystojny. Chociaż... Miałam wtedy siedem lat, więc po mojej głowie chodziły raczej słówka: "śliczny". Whatever. Przez długi okres czasu nie miałam tyle odwagi, by do niego zagadać. Wydawał mi się taki odległy. W końcu kręciło się wokół niego wielu ludzi. Stwierdziłam, że nie mam żadnych szans. Więc postanowiłam dać sobie spokój. I tak go nie znałam, prawda? Więc po co zaprzątać sobie głowę kimś, o kim wiem tyle co nic? Zbędny problem. Ale... Mateusz okazał się inny. Inny od ludzi, których wcześniej mijałam na szkolnych korytarzach. Gdy wszyscy mnie ignorowali, on... pamiętał o moim istnieniu. Nie odwracał się chamsko, gdy mnie widział, nie uciekał. Jako jedyny podchodził do mnie z uśmiechem na twarzy i zagadywał. Jak gdyby nigdy nic. Jakbyśmy byli dobrymi kumplami. Gdy inni nawet mnie nie zauważali, on sam mnie witał. Podbiegał i zaczynał rozmowę. Temat mógł być banalny. "Co dostałaś ze sprawdzianu z historii?", "Weź posłuchaj, co ostatnio zrobiliśmy z chłopakami...", "Jak mnie wkurza Aśka...", "Słuchałaś tej nowej piosenki...?" Często gadał bzdury lub o rzeczach, o których nie miałam pojęcia. I CO Z TEGO? ZAKOCHAŁAM SIĘ. Wreszcie ktoś z własnej woli zwracał na mnie uwagę! Nie interesowała go to, że nie jestem lubiana, że nie odzywam się zbyt często, że patrzą się na niego dziwnym wzrokiem, gdy ze mną przebywa. Kiedy miałam przy sobie Oliwię, która przez cały czas mnie wspierała i Mateusza, który dodawał mi pewności siebie - zaczęłam się zmieniać. Chociaż... Zmieniać? To dobre słowo? Wydaje mi się, że po prostu pokazałam prawdziwą siebie, która chowała się za jakąś skorupą, którą wreszcie byłam w stanie zniszczyć. Nie bałam się już sama zaczepiać Mateusza. Najpierw prawie codziennie czekałam z nim na jego tatę, który przyjeżdżał po niego (jeśli ktoś nie pamięta - Mati mieszka w Aleksandrowie), a potem odprowadzałam go na przystanek. Niestety, tą piękną znajomość popsuła jego nowa dziewczyna, Patrycja zwana Czedarem. Ograniczała nam możliwość do spotkań. Teraz jest naszym największym wrogiem. On z nią kiedyś chodził, ja się z nią kiedyś przyjaźniłam. Aż oboje przejrzeliśmy na oczy. Czedar posiada zdolność manipulowania ludźmi. Wmawiała nam, że nas kocha, gdy tak naprawdę było zupełnie inaczej. Mnie tak naprawdę nigdy nie lubiła, gadała o mnie różne rzeczy za plecami, a pokazywała się ze mną tylko dlatego, że nie robiłam jej problemów i mogła sobie ze mną robić, co zechce. Mateusza nigdy nie kochała. Chodziła z nim, bo wiedziała, że on za nią szaleje, a biedna Patrysia nie mogła się przecież pokazywać bez chłopaka. -.-" O tym akurat wiedziałam od początku. Ale nie mogłam mu o tym powiedzieć. Obietnica mnie trzymała. Co mnie do tej wrednej szmaty ciągnęło?! Do dziś nie mogę uwierzyć, że widziałam w niej kogoś wartego uwagi... Pewnego dnia Mateusz dowiedział się o jednej aferze związanej z Julką, przewodniczącą szkoły, koleżanką z jego klasy, która również została poddana manipulacji Czedar. Patrycja wmawiała jej, że jest jej "kochaną myszką", "gwiazdką na niebie", że ją uwielbia, i kc kc kc kc i miliony buziaków. Julka nie pojechała na Zieloną Szkołę i co słyszę? "Boże, ona jest jakaś biedna, widziałaś jej dom?!", "Jest taka upierdliwa, ciągle się do mnie klei, mam już jej dość...", "Ona

tylko potrafi gadać o szkole, ubrać się nawet nie umie." Myślałam, że urwę jej ten łeb z blond cebulą na miejscu! Na szczęście Julka o wszystkim została poinformowana i wygarnęła Czedar, która umiała wydusić z siebie tylko: "CO?!". Wtedy Mateusz się od niej odwrócił. Mówił, że już dawno zaczął zauważać, że coś z nią jest nie tak. Coś w środku podpowiadało mu: "stary, wiej, to nie jest dobra dziewczyna". I wtedy co? Wtedy się zaprzyjaźniliśmy. Nikt nie stawał nam na drodze i samo jakoś tak wyszło. Znów odprowadzałam go na przystanek. Znów gadaliśmy o bzdurach. Potrafiliśmy nawet nawijać przez osiem godzin! Jechaliśmy wtedy autokarem na wycieczkę i nie mogliśmy przestać. Czuliśmy się w swoim towarzystwie tak swobodnie, nikt wkoło nie rozumiał co w temacie goleniu włosów intymnych może być aż tak ciekawego, żeby poświęcić na niego kilka godzin. XDD Nie nudziło nam się nawet przez chwilę. Nie było ani sekundy niezręcznej ciszy. Tak samo było zawsze, gdy lądowaliśmy sam na sam. Np. przegapił trzy autobusy do Aleksandrowa, a i tak nie dokończyliśmy kilkunastu tematów. :D Czułam się jak w niebie. Dotąd rozumiała mnie tak tylko Oliwia. Nie mogłam w to uwierzyć.  Nie mogę w to uwierzyć. Kilka lat temu mogłam tylko sobie na niego ukradkiem patrzeć, a dziś? A dziś przytulamy się na "cześć" i "pa". 
Mam dwóch najlepszych przyjaciół, których kocham i przy których jestem w 100000000000000000000000000000000000 % sobą. Wszystko byłoby idealnie. Po prostu IDEALNIE. Ale nie jest. Czemu? Bo ich tracę.
Oliwia wyprowadza się do Belgii. Jej tata wyjechał z Irlandii i znalazł tam pracę. Jego rodzina strasznie za nim tęskni. Zwłaszcza, że w Polsce nigdy im się nie układało. Nie przepadają za tym krajem. Nie czują się patriotami. Oliwii też Belgia strasznie się podoba. Zresztą bardzo dawno nie widziała taty i chce z nim wreszcie zamieszkać. Z nim i swoją przyrodnią siostrą.
Mateusz mieszka w innym mieście i nie wybiera się do gimnazjum w Łodzi. Owszem, będę go odwiedzać, a on będzie odwiedzał mnie. Ale ja będę miała swoich znajomych. On będzie miał swoich znajomych. Będziemy widzieli się góra raz na miesiąc. Jeśli dobrze pójdzie, oczywiście. Obierając czarny scenariusz, zapomnimy o sobie. Rozejdziemy się. Kto wie, jak to się ułoży.
Przeżywam najgorszy okres swojego życia. Ciągle tylko płaczę i płaczę. Nie mogę ich stracić. NIE CHCĘ. Znajomość przez internet nie będzie tym samym. Nie będę mogła ich przytulić. Nie będę mogła dać im buziaka w policzek. Już nigdy nie będzie tak samo. Nie radzę sobie. Nieustannie boli mnie serce. Mogę myśleć tylko o nich. Wszystko mi się z nimi kojarzy. Za każdym razem, gdy ich widzę, rozklejam się. Już za nimi tęsknię. Żyję w przekonaniu, że sobie poradzę. Muszę tylko zamknąć ten rozdział mojego życia i przejść do nowego. To nie jest proste. Zwłaszcza, że ten rozdział bardzo mi się podobał. Mogłam nazwać się spokojnie człowiekiem szczęśliwym. Człowiekiem ociekającym szczęściem. Bo nawet jeśli działo się źle, miałam ich przy sobie. Nie jestem pewna, czy będę umiała bez nich żyć. Potrzebuję pomocy. Pomocy. Pomocy. Pomocy. Pomocy. Pomocy. Pomocy. Pomocy...