15. Wrażliwy pesymista i dziwak z masą problemów, czyli nowi członkowie mojej bandy.

Blog chyba przechodzi kryzys. Wpisy pojawiają się okazyjnie, przeważnie raz na miesiąc. Choć siadam z zapałem i wielkimi chęciami, nie jestem w stanie sklecić nawet jednego poprawnego zdania, a co dopiero przeciętnej długości tekstu nadającego się na notkę. Czasem nawet nie wiem o czym pisać. Pomysłów mam miliony, ale nie mogę wybrać tego idealnego. Głupio mi tak ciągle zwlekać z wpisami i robić wszystko na siłe, dlatego proponuję małą zmianę. Ci, którzy są ze mną już jakiś czas, wiedzą, że to nie pierwsza i nie ostatnia, ale cóż... kobieta zmienną jest ;) Wolę wprowadzać jakieś nowości, niż popaść w rutynę i dodawać coś jedynie z przyzwyczajenia, "bo wypada". Otóż postanowiłam pisać nieco krócej. Ba! Dużo krócej. Mam nadzieję, że lepiej sobie z tym poradzę. Nie obiecuję, że zaraz nie wprowadzę kolejnej modyfikacji, nie zamierzam zbyt długo utrzymywać się w nowej wersji pisania. Na ogół kocham się rozpisywać, ale tym razem muszę troszkę odpocząć... No cóż, zobaczymy jak długi odpoczynek od słowotoku będzie mi potrzebny. 

Może przejdźmy już do głównego tematu notki.

Co tam się u mnie ostatnio działo? Zdobyłam dwóch prawdziwych przyjaciół płci męskiej. Co chwila natykam się na opinie, że przyjaźń damsko - męska jest niemożliwa, bo przynajmniej jedna strona odczuwa coś więcej. Jestem żywym dowodem na to, że to nieprawda. Kamil i Kacper (lub Kubica, jak kto woli) bo tak nazywają się nowi oficjalni członkowie mojej bandy, mają już swoje dziewczyny, a ja jakoś do żadnego z nich nie wzdycham. Mam kogoś innego na oku od trzech lat, więc to się raczej prędko nie zmieni. 

Moja przyjaźń z Kamilem zaczęła się dość naturalnie. Napisał do mnie kiedyś na facebook'u, jak to stwierdził "z nudów" i zaczęliśmy się coraz bliżej poznawać, ale z Kubicą miałam nieco większą przygodę. Wszystko to jest zbyt skomplikowane, by opowiadać, ale powiem tylko, że Kacper co chwila pakuje się w jakieś kłopoty. Często są one błahostkami, ale znajdą się i te poważne, nad których rozwiązaniem trzeba troszkę posiedzieć. Całkiem przypadkiem pomogłam mu w jednej sprawie zaliczającej się do drugiej grupy i zżyliśmy się ze sobą. Szczerze mówiąc, nawet nie zwróciłam na to uwagi, ale Kubica sam nazwał mnie swoją przyjaciółką, dodając, że w życiu nie wpadłby na to, że będzie przyjaźnić się z własną matką xD Wszystko to działo się już dość dawno temu, ale jakoś nie wpadłam na to, by to o tym napisać. Nie rozumiem czemu, przecież to cenne wspomnienie ;) Ale dochodzą nowi przyjaciele, dochodzą nowe zmartwienia. Zaczynam mieć podejrzenia, że Kacper cierpi na poważną chorobę psychiczną, bo jego dzisiejsze zachowanie nie było w żadnym stopniu normalne xD Najpierw podszedł do mnie i położył mi dłoń na policzku, mówiąc: "mrauu...", potem, gdy rozmawiałam z Pauliną, przycisnął mnie do ściany ze słowami: "Hej maleńka, dasz buziaka?", a na polskim śpiewał mi jakąś piosenkę disco polo xD Ja się czasami zastanawiam, co ćpają moi znajomi i skąd to mają? O___o

Gdyby tylko na takich zmartwieniach się kończyło, byłabym wniebowzięta, ale... No zawsze musi być jakieś "ale". Pisałam kiedyś, że Kamil w domu ma wyjątkowo ciężko, ponieważ kilka razy pobił go jego własny ojciec. Kiedyś o wszystkim mi mówił, zawsze mogłam go jakoś pocieszyć, pomóc. Teraz nic a nic się nie odezwie. Często siedzi sam w jakimś kącie ze smutną miną. Miewa delikatne napady depresji, w których twierdzi, że jest nudny, głupi, brzydki, itp. i że to dlatego nie może być kochany przez rodziców. Lubię uśmiech Kamila, nie mogę stać bezczynnie, gdy wiem, że coś się z nim dzieje. Kiedy tylko zauważam, że siedzi gdzieś samotnie, siadam obok niego i nie ruszam się z miejsca, dopóki nie poprawi mu się humor. Jakiś czas temu, gdy zbierałam się już do opuszczenia szkoły, on czekał nadal na babcię, która miała go zawieść do domu w Pabianicach. Podbiegłam do niego z Oliwką i przytuliłyśmy go tak mocno, jak tylko mogłyśmy. A co zrobił Kamil? Popłakał się i powiedział tylko:"Nawet nie wiecie, jak mi z wami dobrze. Nie chcę wracać bez was do domu..."

Mimo tego jestem strasznie wdzięczna losowi, że obdarzył mnie takimi niesamowitymi ludźmi. Otaczają mnie sami cudowni goście, którym mogę ufać. Jestem dumna z moich przyjaciół <3.

"Dbaj o swoją przyjaźń jak o największy skarb świata.
Dbaj o przyjaciela tak, jak o własnego brata.
Brata, który zawsze ma dla Ciebie pełne zaufanie.
Brata, który będzie z Tobą, cokolwiek się stanie." - Kamil Bednarek