14. Byłem, kim byłem. Jestem, kim jestem. Stanę się, kim zechcę.

Jak ja nienawidzę być chora! T^T Owszem, są i pozytywy tego stanu, jak np. wylegiwanie się całymi dnia w ciepłym łóżku (co jest wręcz idealną okazją do przeczytania pożyczonych tomików Death Note... dlaczego ja się za to wcześniej nie zabrałam? *-*), ale gdy wszystko mnie boli, nie mogę się skupić na żadnej czynności mimo starań. Teraz też co chwila kasuję napisane zdania i poprawiam je w nieskończoność. Mój organizm nie jest przystosowany do takich zmian pogodowych, więc to było oczywiste, że niedługo wyląduję w domu z gorączką. A miała być taka piękna, wczesna wiosna. Jakoś nie widzę jej pod tymi tonami śniegu... Dobra, koniec z użalaniem się. Przejdźmy do konkretów.

Dla wszystkich tych, którzy wcześniej mnie źle zrozumieli: Od-Nave powstało jako pamiętnik i pamiętnikiem pozostanie. Nie założyłam bloga jedynie po to, by gdzieś się wyżyć i móc ujawnić zainteresowanie pisarstwem. Oprócz tego chciałam podzielić się sobą z całkiem obcymi ludźmi, którzy mogą na sprawy przeze mnie opisane patrzeć obiektywnie. Ale jaki był główny cel? Móc wracać do przeszłości. Opisując gdzieś w otchłani internetu nabyte wspomnienia, zachowuję je. Cenie sobie każdą chwilę swojego życia i wszystko chciałbym zapamiętać tak długo, jak tylko mogę, a blog zdecydowanie mi to ułatwia. Często odwiedzam sobie stare dzieła, przypominając co tam ciekawego działo się u mnie kilka miesięcy, czy nawet lat temu. Miło jest o tym czytać i porównywać poprzednie rozumowanie do obecnego. Dlatego tak łatwo nie zrezygnuję z opisywania mojego życia. Chciałam po prostu dać sobie większe pole do popisu. Po prostu prócz pamiętnika, będę pisać również artykuły dotyczące moich aktualnych przemyśleń. Na tym w moim mniemaniu polega tematyka: "O wszystkim i o niczym" :)

A skoro już sobie wszystko wyjaśniliśmy, mogę spokojnie zabrać się za recenzowanie ostatnich dni. Hm... Chyba słowo "ostatnich" nie za bardzo tu pasuje... W końcu mam spore zaległości w zanęcaniu was codziennością :D

Eh, lećmy po kolei... 

Już przed feriami zyskałam nowe przezwisko. Nigdy wcześniej żadnego nie posiadałam, większość zwracała się do mnie po imieniu, jedynie cztery, góra pięć osób mówiło na mnie od czasu do czasu "Miśka". Słowo to nie miało żadnego ukryte znaczenia, po prostu stwierdzono, że to określenie do mnie pasuje ^.^ Ale nie przyjęło się. Już przez ponad miesiąc zwana jestem... *werble proszę*... Mama. Matka, matulka, mamusia, mamuśka itp. Wszystko zaczęło się od Kamila, czyli syna mego pierworodnego, do którego w dziwnym zwyczaju miałam zwracać się "synek". Sama chciałabym wiedzieć czemu O.O Może dlatego, że od dawna marzę, by w przyszłości mieć prawdziwego syna *-* Chciałabym wychować go na prawdziwego dżentelmena, który nie odważy się nigdy podnieść ręki na kobietę, a gnojom, którzy mają czelność krzywdzić niewinnych ludzi (tak jak mojego dziewiętnastoletniego kolegę Mateusza, którego dość niedawno zadźgano nożem, gdy postawił się w obronie dziewczyny... Mówili o tym w wiadomościach, może słyszeliście. Podziwiam cię, Mateuszu, spoczywaj w pokoju i wiedz, że jesteś naszym bohaterem [*]), łamać szczęki. Ba! Tak im nakopie, że w życiu już się nie odważą nawet najdrobniejszego przestępstwa popełnić! Uwaga, ludzie, bójcie się mojego przyszłego syna! =w= Ekhem... wracając do tematu: skoro Kamila nazywałam synkiem, on nazywał mnie matką. Szybko spodobało się to innym i tak oto zyskałam trzynastoosobową gromadkę dzieci XD Jedynie Łukasz stwierdził, że on "nie chce jeszcze zwariować" XD Ksywka bardzo mi się spodobała, dzięki niej mogę do znajomych mówić również "mała/y" czy "młoda/y". Często również gdy ktoś zwraca mi uwagę i próbuje udowodnić, że się mylę, stwierdzam, że żyję już za długo na tym świecie, by nie wiedzieć co jest grane. A jeśli ktoś mnie denerwuje, daję mu po prostu szlaban XD Kiedy dzieciaki wypytują mnie o ojca, odpowiadam: "Wiecie, była mocna impreza, sporo alkoholu, nagle zgasły wszystkie światła no i... jakoś poszło" :P Może i brzmi to jak jakaś denna zabawa w dom, ale przykro mi, w naszej szkole jeszcze nigdy nie wykryto kogoś normalnego ^w^

W ostatni dzień szkoły przed feriami mieliśmy "Mam Talent" i "You Can Dance", na którym dowiedziałam sie, że moja słynna podstawówka pod numerem 35, skrywa wielu niezwykle uzdolnionych uczniów O.O Chodzi mi głównie o pewnego chłopca z czwartej klasy, Kubicę oraz Julkę z VIa. Z każdym z nich znałam się od dawna, a jednak nie miałam pojęcia, jak wielki potencjał skrywają... Chłopak z czwartej zajął III miejsce i zaprezentował układ taneczny do jakiegoś dubstepu, wykazał się niezwykła mową ciała :) Kubica zajął I miejsce w "Mam Talent", grając "Nothing Else Matters" Metallici na gitarze elektrycznej (wygrał szósty raz z rzędu, szacun :3). Julka natomiast występowała w obu konkursach. W YCD tańczyła wraz z innymi dziewczynami z VIa, ale tylko ona dobrze się ruszała. Pozostałe - pożal się, Boże... :/ W MT zaśpiewała piosenkę z "Titanica", którą mnie po prostu urzekła... To było coś pięknego. Kocham historię "Titanica" całym sercem, film oglądam co roku dosłownie od urodzenia i nadal nie zdążył mi się znudzić. W życiu bym nie pomyślała, że ktokolwiek może zaśpiewać tę piosenkę równie cudownie. A jednak. Naprawdę żałuję, że nie nagrałam tego cuda, ale byłam zbyt wniebowzięta :P Moim zdaniem to właśnie Jula powinna wygrać. Jurorzy jednak zadecydowali inaczej, Kubica wygrał z nią zaledwie połową punkta. Jestem ciekawa kto nie był w stanie napisać przy jej nazwisku pełnej punktacji...

No dobra, ale z naszej klasy występowała tylko jedna osoba, druga była w jury, a co robiła reszta? Chyba nie chcecie wiedzieć XD Ważne, że młodsi z pewnością nas zapamiętają, a na tym nam przede wszystkim zależy :) 35 bez nas nie może być tym samym, hehe ;D

 A jak minęły mi ferie? Ciekawie. Miałam zamiar spędzić je, leniuchując i poddawać się przyjemności uroczego nicnierobienia, ale dość szybko zmieniłam zdanie. Już w poniedziałkowy poranek dopadła mnie straszliwa nuda, którą musiałam czymś zabić. Na szczęście znajomi czuli się podobnie. Zebraliśmy ośmioosobową grupkę, którą codziennie gdzieś wychodziliśmy. Spacerom, zakupom i innym atrakcjom nie było końca. Samą Manufakturą zdążyliśmy odwiedzić chyba milion razy. Najbardziej w pamięci zapadł mi pewien obcy chłopak, który uwziął się na mnie, Werkę i Wudzię któregoś dnia. Wyglądał na mniej więcej siedemnaście lat. Wraz ze swoim towarzystwem cały czas za nami chodził i naśladował nasze poczynania XD Np. gdy się śmiałyśmy, on robił to samo, wchodził do tych samych sklepów itp. Kiedy Wudzia usiłowała nam zrobić zdjęcie, zasłoniłyśmy twarz, bo nie miałyśmy na to ochoty. Gdy odsuwałam dłonie, zauważyłam, że on również ma twarz zakrytą rękoma. Nie poznałyśmy jego imienia, ale mam w telefonie jego fotkę. Sam się o to prosił XD Ah, niektórzy to naprawdę nie mają co robić…

 Deklarację do gimnazjum oddałam już wczoraj, więc wszystko już postanowione. Nie informowałam was o moich wahaniach odnośnie nowej szkoły, bo nie należały raczej do interesujących. Postanowiłam więc zaczekać do podjęcia ostatecznej decyzji. Wątpie, byście jeszcze z poprzedniej, onetowej odsłony Od-Nave pamiętali, co na ten temat mówiłam, więc pozwólcie, że przypomnę i dodam nieco więcej. Do wyboru miałam aż siedem różnych gimnazjów, ale żadne z nich nie spełniało moich oczekiwań w 100 %.

1.  1. Dwunastka – szkoła sportowa. Są tam również klasy z naciskiem na inne przedmioty, więc tak do końca nie odpada, ale jej wygląd zenwętrzny jak i wewnętrzny… odpycha. Wszystko wygląda jakby się miało zaraz zawalić… W dodatku szkolne korytarze przypominają szpital. Już po pierwszej wizycie zadecydowałam, że nie wybiorę się tam w przyszłym roku, a oni nas ciągle zapraszają. Jak w innych szkołach byłam po razie, góra dwa, tak tutaj sześć! Takim sposobem na pewno mnie nie zachęcają, raczej irytują -.- Cały nasz rocznik skreślił dwunastkę już dawno temu.

2. Piętnastka – jeśli się nie mylę, drugie gimnazjum w rankingu miasta Łodzi. Ogółem prezentuje się nieźle, ale poziom jest niezwykle wysoki. Wybiera się tam Studnia, chyba najmądrzejszy uczeń całej naszej podstawówki (pff… kujon XD) i nawet on boi się, że sobie tam nie poradzi. Nie na moją pustą głowę.

3. Dziewiętnastka – znajduje się strasznie daleko, nawet nie mam do końca pojęcia gdzie. Nie cieszy się dobrą opinią, ale dla mnie jest neutralna. Dość sporo osób od nas tam idzie, głównie dlatego by… mieć obstawę. W starszych klasach mamy naszych poprzednich szóstoklasistów, którzy każdą szkołą, w której się znajdą – rządzą. Po prostu należy do nich, nawet nauczyciele mają tam mało do gadania. Osobiście ich nie znoszę i miałam nadzieję, że już nigdy ich nie zobaczę, więc nie kręci mnie możliwość ponownego przebywania z nimi w jednym budynku.

4    4. Szóstka – patologiczna rejonówka. Chodził tam mój brat i co? Nawet nie skończył szkoły średniej. Szóstka od środka nie wygląda źle, sama w sobie złą szkołą CHYBA nie jest, ale znam moje okolice, których każdy się boi, więc sami wiecie… Jakoś nie kusi mnie przedwczesne zajście w ciąże czy próbowanie narkotyków, co tam jest na porządku dziennym. Na dniach otwartych widziałam trzy pierwszoklasistki z brzuchem… Nie przez duże „N”!

5. Jedynka – zaraz po piętnastce. Niewiele o tej szkole wiem, oprócz tego, że trzeba być chyba prawdziwym geniuszem, by sobie tam radzić bezproblemowo… Lub mieć wielkie ambicje jak Wiktoria, która widzi w tej szkole coś niesamowitego -.-  Ania, która aktualnie jest w drugiej gimnazjalnej, skończyła 35 ze średnią 6.0. Poszła do jedynki i czym prędzej przeniosła się, ponieważ nie dawała sobie rady O.o Chyba nic więcej dodawać nie muszę.

6. Dwadzieścia sześć – chodzi tam moja bliska koleżanka z dzieciństwa i strasznie poleca. Niestety, nic konkretnego się nie dowiedziałam, a nie miałam okazji samodzielnie placówkę przebadać, więc wolałabym nie ryzykować.

7. No i wreszcie Ósemka – szkoła, którą wybrałam. Poziom jest wręcz idealny. Ani za wysoki, ani za niski. Wielu afer nie ma, jedynie klasa ogólna podpadła kiedyś z przemycaniem prochów, ale mogę się założyć, że wszędzie znajduje się takie nieciekawe towarzystwo i nigdzie się tego nie uniknie. Osiem cieszy się dobrą opinią. Jeszcze nie spotkałam się z przypadkiem, który by żałował choć minimalnie tego wyboru. Jest wiele wycieczek, wymian. Gimnazjum otrzymało order „odkrywcy talentów”. Uczęszcza tam wielu moich znajomych, których darzę sympatią. Oprócz zeszłorocznych szóstoklasistów chodzi tam również Ania, moja kuzynka oraz Szymon, kolega rodziny. Wnioskując z ich opisów, myślę, że będzie raczej przyjemnie ;) Oprócz mnie, wybiera się tam również dość wiele osób, które udało mi się namówić. Mianowicie Ola, Wudzia, Werka, Paula, Kubica, Lidka (eh -.-), Piotrek, Mati, Bodzio, Szymon, Julka oraz Ala. O dziwo wszyscy wybraliśmy taką samą klasę, czyli językową z hiszpańskim. Jedynie Kubica wolał pójść na niemiecki, bo uparł się, że bardziej mu się przyda. Uważam, że ma rację, ale hiszpański jest o wiele prostszy i przyjemniejszy ^^ Zresztą mama zdążyła mnie nastraszyć, uczyła się niemieckiego cztery lata w liceum i miała z nim ogromne problemy. Jechała na samych dwójach, byle zdać, a kiedy szkołę skończyła, nie umiała się nawet przedstawić :/

A co działo się u mnie w szkole po feriach? W pierwszym tygodniu łaziłam właśnie po drzwiach otwartych, również tych odbywających się u mnie, w 35. Biedne, małe, jeszcze o niczym nie mające pojęcia dzieci, już chyba nigdy tutaj nie wrócą XD Nie moja wina, że to akurat przy nich powstawały teksty typu: „Masz fajnego banana, normalnie po durexa lecę” (by me) czy „Mogę napompować twoją pompkę?” (by Wero) XD No cóż, dojrzewanko, każdy jest zboczony na swój sposób :3 Ale wierzcie mi na słowo, ja to już w szczególności, misiaczki :***

Zaś w drugim tygodniu miałam rekolekcje. Z jednej strony fajnie, bo nie mamy lekcji, ale z drugiej… już nie tak kolorowo. Mowy zakonnic wiały nudą. Nie moja wina, że każdy zakamarek duszy nakazywał robić wtedy co innego. Koniec końców pożegnałam się z wzorowym zachowaniem na koniec roku. Nigdy do mnie nie pasowało, po prostu nauczyciele rzadko zwracają mi uwagę. Szkoda, ale z bardzo dobrym przecież da się żyć :P Zresztą to nie przeze mnie, to wszystko przez zakonnice. W końcu kto normalny każe nam się najpierw wyspowiadać, a potem wali tekstami typu: „Boicie się, że ksiądz wyjdzie z konfesjonału z wielką pałą?” lub „Weźmie cię i obejmie całym swoim wielkim”? Nadal nie jestem w stanie rozszyfrować o chodziło z „wielkim”, ale siostry mówiąc „pała” miały chyba na myśli pałkę policyjną XD

Choć podczas rekolekcji i zostawania na boisku po wizytach w kościele było wiele pomp, spotkało mnie również coś przykrego. Otóż Czedar od zawsze uznawałam za przyjaciółkę. Prawda, od ostatniego czasu dużo rzadziej spędzałyśmy razem czas, ale nadal miałam wrażenie, że między nami jest po staremu. Częściej teraz zadawałam się z moją klasą, w końcu zżyliśmy się w tym roku, o czym mówiłam już dość dawno temu. Już wszyscy zdążyli zauważyć moją zmianę (jeśli ktoś nie wie o czym mówię, zapraszam do postu jedenastego pt. „Na wyboistej drodze do szczęścia”), ale każdy twierdził, że jest to zmiana jak najbardziej na dobre. W końcu co złego jest w pewności siebie i dążeniu do bycia sobą przez cały czas? Czedar jednak uważała inaczej. Z jej ust dowiedziałam się, że zmieniłam się na dużo gorsze i z miłej, serdecznej dziewczyny, zrobiłam się chamska i wszystko mi wisi. Rozumiem, gdyby wyrzuciła to z siebie podczas jakiejś kłótni. Ale ona po prostu podeszła do mnie i powiedziała wszystko prosto w twarz. Prawdziwa przyjaciółka jest chyba w stanie tolerować nie tylko zalety, ale również wady nie sądzicie? Zresztą ona mnie nawet w nowej odsłonie nie znała! Takie coś o mnie mogła wiedzieć Oliwka, Paula, Kamil i inni członkowie „mojej bandy”, ale z pewnością nie ona. Gdy opowiadałam o tym paczce, stwierdzili, że nie wiedzą co jej odwaliło, bo ja to jestem aż za miła :D Nie wisi mi wszystko. Od teraz wisi mi ona. Wisi i powiewa na wietrze =.=  

Ale cóż, dzięki Czedarkowi zdobyłam nowe motto życiowe. „Byłem, kim byłem. Jestem,  kim jestem. Stanę się, kim zechce”. Cytat pochodzi z piosenki Kamila Bednarka pt. „Jestem”. Te słowa wiele dla mnie znaczą, kieruję się nimi, więc nie zdziwcie się, jeśli zaczną się wszędzie pojawiać :3  

„Cieszę się, że sam dla siebie sobą pozostałem”

:****

 

  

     Edit:
1  01. Jak widzicie, na blogu widnieje nowiutki szablon. Poprzedni już mi się po prostu przejadł ;) Nagłówek wykonany jest przez przecudowną Toramee, której jeszcze raz serdecznie dziękuje ;****
0   02. Na pytania w TAG'u postaram się odpowiedzieć w następnej notce.
     03. Wszystkiego najlepszego dla Niko! Zdrówka, szczęścia, spełnienia marzeń! Reszta życzęn na GG :D