10. Dajmy czadu! Podsumowanie 2012 r.

2012 nie był zdecydowanie udanym rokiem. Nie należał do najgorszych, ale mam zbyt wiele nieprzyjemnych wspomnień, by zaliczać go do szczęśliwych. Zaczęło się wypadkiem mojego brata po zabawie sylwestrowej, na której upił się i pobił z kolegami. Potem kompletnie urwał mi się kontakt z kiedyś najlepszą przyjaciółką. Poznałyśmy się jeszcze w przedszkolu i pomimo wyboru innych szkół podstawowych, nadal kochałyśmy się spotykać i robiłyśmy to często. W tym roku nie widziałam jej ani razu. W szkole brałam udział w wielu aferach  (m.in. rozstanie Oliwki i Maćka, nienawiść Sandry z V klasy do Stefanki, pobicie zwolennika Widzewa), choć przeważnie trzymałam się z boku, bo nienawidzę się kłócić. Wyszło na jaw, że brat mojej mamy, z którego można było brać przykład, zdradzał swoją żonę cztery lata z matką przyjaciółki swojej córki. Cała rodzina przeżywała to strasznie. Koniec końców udało im się pogodzić, ale ich relacje już nigdy nie będą takie same, a zwłaszcza jeśli chodzi o dzieci. One nie są w stanie jeszcze mu wybaczyć. Co chwila miałam napady braku weny, przez co często zdarzało mi się zaniedbywać bloga, a nawet myśleć o skończeniu z tym. Mój tata siedział dość długo w szpitalu psychiatrycznym, co okazało się bezsensowne, bo jego stan się ani trochę nie polepszył. W pewnym momencie Oliwia zaczęła mnie wystawiać, bo Asiunia, "królowa szkoły" niczym z amerykańskich seriali postanowiła przyłączyć ją do swojej bandy. Na szczęście szybko zrozumiała swój błąd i zakończyła tą znajomość. Niestety, Aśce się to nie spodobało. Urządziła jej w szkole prawdziwe piekło, namawiając wszystkich do pomocy. Nie wiedziała jednak, że Oliwka ma jeszcze mnie, która jest w stanie dać drugą szansę, jeśli ktoś na nią zasługuje. Zaczęłam działać i udało mi się. Wszystko już wróciło do normy :) Ale trwało to bardzo długo... W między czasie jeszcze usłyszałam od Weroniki, którą jeszcze do niedawna uznawałam także za przyjaciółkę, że "stawiam się, bo jestem pod wpływem Oliwii". Yyyy... przepraszam, co?! Już nawet Aśka gdy to usłyszała naskoczyła na nią, że ja jako jedyna nie boję się wyrażać własnego zdania i nie idę za głosem tłumu, jak to zrobiła ona. W końcu co to ma niby być?! W piątek idziemy do kina w trójkę (ja, Oliwia, Weronika) i świetnie się bawimy, a w poniedziałek ona wszystkim o nas gada?! Dziękuję, postoję. Niby się pogodziłyśmy, ale nadal nie ufamy sobie w 100 % tak, jak kiedyś. Przebywanie w obecności Werki już nie sprawia mi przyjemności. Raczej czuję się spięta. Chociaż wiecie co? Lubię wysłuchiwać od zaufanych osób, co inni o mnie gadają. Mam z tego niezłą polewkę, bo wymyślają zawsze takie bzdury, że można by je wziąć do kabaretu XD Po co mi setki fałszywych przyjaciół, skoro mogę mieć kilku prawdziwych? Wolę zdecydowanie drugą opcję. No i cały 2012 r. podobał mi się Mateusz, choć nie zawsze o tym pisałam. Próby odkochania się okazywały się niewypałem. I co? Porażka. Ma dziewczynę. Nie udało mi się. Trudno, ale żałuję, że zmarnowałam aż tyle czasu na myślenie o nim. Pozostaje mi tylko czekać na kogoś nowego, kto znajdzie sobie miejsce w moim sercu ^^ Zresztą jeszcze nawet nie skończyłam trzynastu lat, więc na miłość mam jeszcze duuuużo czasu. Przeżyłam też jeszcze jedną nieciekawą znajomość z chłopakiem, o której jednak nie chcę pisać :/ Jedziemy dalej. Zmuszona byłam spędzić tydzień u moich dziadków z Torunia, których szczerze nienawidzę z wzajemnością. Nie jestem ich idealną wnuczką, nie robię tylko tego na co oni mają ochotę. Nie jestem kukłą, nikt mną nie steruje. Naprawdę tak trudno się z tym pogodzić?! Standardowo nasłuchałam się mnóstwa wyzwisk na mój temat. Mój brat nie mógł znaleźć pracy, w dodatku musiał zapłacić dość wysoką karę za stare przewinienia. Rozpadł się mój zastęp w harcerstwie, w którym siedziałam już trzy lata i kochałam nad życie, a z mojej niezastąpionej zastępowej prawdopodobnie już nigdy się nie zobaczę. Okazało się, że ktoś z mojej klasy jest złodziejem i okrada z pieniędzy własnych kolegów, wliczając w to mnie. I do tego wszystkiego dochodzi mój świąteczny dół oraz beznadziejna sytuacja, która miejsce miała trzydziestego grudnia, dzień przed sylwestrem. Otóż... 

Tego dnia siedziałam sama w domu z bratem, bo rodzice byli w pracy. Zostałam przez niego obudzona przed godziną dziewiątą. Kazał mi zejść szybko na klatkę. Zrobiłam to posłusznie i zobaczyłam Binga, mojego najukochańszego psa, który... zdychał. Pomogłam Michałowi wnieść go do domu i ułożyć na kocu, na którym zawsze spał. Bingo miał czternaście lat, był już stary, zwłaszcza, że foksteriery nie mają w zwyczaju żyć długo i łatwo chorują. Na piętnastu latach tabela u weterynarza się kończyła. Choć wszyscy się tego spodziewali już od dawna, to... i tak... bolało. Dokładnie w tym samym momencie, w którym brat odłożył słuchawkę po rozmowie z weterynarzem z kliniki całodobowej, przestałam czuć bicie jego serca. Byłam z nim do ostatniej chwili, tak jak on był ze mną od zawsze. Gdy dopiero przyszłam na świat, nie pozwalał nikomu podchodzić do mojego łóżeczka, starał się mnie chronić. Pojechaliśmy z Michałem do babci, gdzie zakopał go tuż obok jego matki, Diny. Wszyscy płakaliśmy. Ja, mama, tata, brat. To było naprawdę przykre. Dziwnie się czuję, gdy wchodzę do domu i nikt na mnie nie skacze, by mnie przywitać. Dom jest strasznie pusty...

Jednak teraz mamy już 2013, a 2012 powinien odejść w zapomnienie. Mam ogromną nadzieję, że ten rok będzie dużo lepszy od poprzednika. Zapowiada się niefajnie, bo kończę szkołę, Oliwia wyjeżdża na stałe do Belgi... Ale musimy dać radę. Mam już dosyć zamartwiania się, to zdecydowanie zajęcie nie dla mnie. Mówi się, że jaki Sylwester, taki nowy rok, prawda? A ja tam Sylwestra spędziłam bardzo miło ^^ Byłam u Pauliny na mini party z Oliwką. Robiłyśmy fotki, siedziałyśmy na necie, słuchałyśmy muzyki, oglądałyśmy telewizję, gadałyśmy, wygłupiałyśmy się i opijałyśmy picolo XD Normalnego szampana oczywiście też nie zabrakło :P Obejrzałyśmy również dwa filmy, mianowicie Galerianki i Salę Samobójców. Pierwszy był słaby i nudny, nie rozumiem czemu wszyscy się nim jarają. Bo jest o piętnastoletnich dziwkach? Ludzie schodzą na psy... Drugi natomiast doszczętnie zrył mi banię O.o Był po prostu... niesamowity. Zawsze zastanawiałam się co chodzi po głowie takim samobójcom i co jest przyczyną ich zachowań. Tutaj jednak nie mamy typowego przykładu. Dominik (ale ciacho <33) uważa, że życie jest najcenniejszym darem, jaki można otrzymać. Więc o co w tym wszystkim chodzi? Tego nie da się opisać, to trzeba zobaczyć. Zwłaszcza, że to pierwsze takie polskie arcydzieło! XD

Nie wiem jak wy, ale ja mam zamiar w tym roku dać czadu! To będzie coś :D 

Powodzenia, mychy :***